اکسایش با استفاده از اشعه ماورا بنفش معمولا به همراه مواد اکساینده نظیر O3, H2O2 و TiO2 جهت بالا بردن راندمان استفاده می گردد .
مزایای روشهای فوتوشیمیایی، ارزان، پاک و ساده بودن آنها و داشتن بازده بیشتر نسبت به سایر روشهاست. در این روشها از ترکیب پرتوهای UV با اکسندههای قوی مانند O3 و H2O2 و در برخی شرایط اضافه کردن یک کاتالیست (Fe3+ و یا TiO2) استفاده میشود. در این روشها سه واکنش اصلی وجود داشته که در خلال آن آلایندهها از بین میروند:
1- تجزیه نوری با استفاده از UV با تجزیه و تحریک مولکول آلایندهها
2- اکسید شدن با استفاده مستقیم از O3 یا H2O2
3-اکسیداسیون با فوتوکاتالیستهای Fe3+ و TiO2 شامل تشکیل رادیکالهای OH.
– فوتولیز با (H2O2 (H2O2/UV
پراکسید هیدروژن با جذب تابش UV در طول موجهای 200 تا 300 نانومتر فوتولیز شده و در نتیجه پیوندهای O-O در این مولکول شکسته و رادیکال OH تولید میشود، که خود این رادیکالها عاملی برای تجزیه پراکسید هیدروژن هستند.
– فوتولیز با (O3 (O3/UV
ازن در محلول آبی پرتوهای UV با طول موج 200 تا 360 نانومتر را جذب میکند. در این شرایط به دلیل آنکه ضریب جذب مولی O3 (3600 lit/mol.cm) بسیار بیشتر از (H2O2 (18.6 lit/mol.cm است، فرآیند فوتولیز با O3 بازده بیشتری نسبت به استفاده از پراکسید هیدروژن دارد. بنابراین فرآیند O3/UV بازده بالایی در برای تصفیه آب و فاضلاب از POPها مانند حشره کشها و ترکیبات فنولی دارد. این روش در حذف ترکیبات آلی فرار کلرینه مانند CHCl3 و CCl4 نیز کاربرد وسیعی دارد.